Algarve 25/07 t/m 27/07

Monchique 25-07
Vanuit Ericeira begon de tocht naar de Algarve, de ultiem toeristische provincie in het zuiden van Portugal. 'The Algarve sold his soul to tourism and never looked back', aldus de Lonely Planet. Wij zijn ook toeristen dus zijn dit van dichtbij gaan bekijken.

Na een rustige ochtend en een late start begon de drie uur durende reis van Ericeira naar Monchique. Deze route ging door veelal bergachtig gebied, met een spannende tussenstop waar de Mercedes getest is op zijn offroad en zijn klim-kwaliteiten. We zijn begonnen bij het hoogtepunt: naast Monchique ligt de berg Foia, met 905 meter het hoogste punt van de Algarve. Vanaf deze berg hadden we uitzicht over de gehele omgeving, tevens over een leguaan die we daar tegenkomen.

In Monchique was geen camping te vinden, dus kozen we voor een prima hotel. Dit is een prima afwisseling van alle campings, je geniet hierdoor extra van de wifi, balkon en het niet hoeven opzetten van je tent. s'Avonds zijn we gaan eten in een toprestaurant, aangeprezen door andermaal de Lonely Planet, en zoals dat hoort in de Algarve, kozen we voor 'the Tourist Menu'.

Cabo de Sao Vicente 26-07
Nog een voordeel van een hotel is het bijbehorende ontbijt, dit smaakte goed en met volle maag vervolgden we onze tocht in de Algarve. We zijn verder gereden in zuidwestelijke richting, tot we bij een museum met Megalieten aankwamen. Nu hadden we in de Lonely Planet gelezen dat dit soort menhirs waren die door mysterieuze redenen ooit neergezet waren door mensen. Helaas waren die niet te vinden in dit museum, gelukkig mochten we de beheerder met pijl en boog schieten op een nep-hert, dit maakte het bezoek toch de moeite waard.

Vervolgens zijn we weer verder gereden in zuidwestelijke richting, tot we niet verder meer konden, en zowaar in het meest zuidwestelijke punt van Europa waren terecht gekomen: Cabo de Sao Vicente. Terwijl we hier naar toe reden, leek het al alsof je naar het einde van de wereld reed door de laaghangende wolken die rond het eindpunt hingen. Op het meest zuidwestelijke punt staat een vuurtoren op ruige kliffen waar de woeste zee met hoge golven tegen de rotsen aanslaat. In de zomer is dit echter niet zo heftig, volgens de Hard-Rock Cafe-barman uit Lissabon komen deze golven in de winter tijdelijk boven je uit als je aan de kust staat te wachten, voordat ze dichterbij komen en tegen de rotsen aanslaan. Maarja je komt toch het liefst in de zomer in Algarve, dat bleek we toen we terug reden en een prachtig strandje tegen kwamen. We besloten er een stranddag van te maken, en terwijl we richting strand liepen kwam de geur van kip op de BBQ je tegemoet. We wisten meteen ook waar we gingen eten die avond.

Na het relaxen op het strand en een verfrissende duik in het verrassend koude water (het leek wel Engeland) zijn we kip gaan eten in het strandtentje. Vervolgens zijn we verder gereden langs de kust richting het plaatsje Fuseta, waar de beoogde camping stond. Hier was nog helaas een plekje over en helaas hebben we die ook genomen... het bleek een enorm drukke camping en ons plekje zat vlakbij de douches en toiletten. Moe na de lange zomerse dag zijn we snel gaan slapen, totdat rond 23.00 een band op het nabij gelegen festival begon te spelen en ons rond 1.00 wakker hield... Gelukkig was de camping erg goedkoop.

Parque Natural de Ria Formosa 27-07
De volgende dag zijn we maar snel vertrokken van de camping en op zoek gegaan naar de reden van onze keuze voor deze camping: Parque Natural de Ria Formosa. Dit park strekt zich 60 kilometer uit aan de zuidkust van Portugal en bestaat uit wetlands: een groot gebied dat deels wel en deels niet onder water staat. Het park bevat 6 ingangen tot oceaan en heeft vele eilanden, waarvan sommige door de 'tide' en de wind constant van vorm veranderen. We zijn de dag gestart bij het informatiecentrum van het park. Naast dit centrum bevond zich een wandeltour waar de aanwezige diersoorten werden geïntroduceerd (krabben, kikkers, vogels etc).
Vervolgens zijn we doorgereden naar Olhoa waar verschillende boottochten zouden moeten starten. Toen we aankwamen werden er op folders vele tochten aangeboden maar nergens stond iemand... we dachten al dat dit kwam doordat het zondag was en het grotendeels stil zou liggen. Op het moment dat we er bijna geen hoop meer op hadden, zag Maureen in een hokje een been bewegen en bij deze persoon konden we ons uiteindelijk inschrijven voor een boottour van 2 uur door het park. Deze zou pas 2,5 uur later van start gaan, dus we konden ons in alle rust voorbereiden op het terras met een koud biertje en een tosti Hawai.

2,5 uur later klommen we aan boord en begon de heftige boottrip met een sprint van 10 minuten naar het belangrijkste eiland: Ilha do Farol. Dit eiland wordt bewoond door 1000 mensen, heeft zijn eigen kerk, school, dokter en bank. Het eiland heeft echter geen wegen en dus ook geen auto's: tussen de huizen bevinden zich enkel zandpaadjes, de huizen zijn dus gewoon gebouwd in het zand (!) op het strand. Dit zou toch redelijk gevaarlijk moeten zijn, zeker omdat er weinig bescherming is tegen de zee, en in 2010 heeft heftige regenval een flinke impact gehad op de regio. Hoe dan ook, het oudste huis (80 jaar oud) werd bewoond door een koppel die beiden al over de 100 zijn en al die jaren zonder elektriciteit wonen, dus zonder pc, Iphone, Xbox etc.... Ondertussen trok de gids nog een zeekomkommer uit het water en vervolgde de tour zich langs enkele andere eilanden die met name toeristisch waren en dus minder leuk en toen was de 2-uur durende tour weer voorbij.

Voldaan zijn we teruggereden naar de camping, waar we meteen zo snel mogelijk weer vandaan zijn gegaan om wat te gaan eten in Fuseta. Hier vonden we een uitstekend tapas-restaurant waar we flinke Argentijnse steaks hebben besteld en lang zijn blijven zitten, tot we uiteindelijk toch terug moesten naar de camping. En ja hoor, het kon nog erger: het festival ging ook op deze zondagavond verder met dit maal verschrikkelijke muziek van 22.00 t/m 0.00. Gelukkig was de camping goedkoop!